1และ​พระ​องค์​กล่าว​กับ​ข้าพเจ้า​ดังนี้ “บุตร​มนุษย์​เอ๋ย เจ้า​จง​กิน​สิ่ง​ที่​อยู่​ตรง​หน้า​เจ้า จง​กิน​หนังสือ​ม้วน​นี้ แล้ว​จง​ไป​พูด​กับ​พงศ์​พันธุ์​อิสราเอล”

2ดังนั้น ข้าพเจ้า​อ้า​ปาก และ​พระ​องค์​ให้​ข้าพเจ้า​กิน​หนังสือ​ม้วน​นั้น

3และ​พระ​องค์​กล่าว​กับ​ข้าพเจ้า​ดังนี้ “บุตร​มนุษย์​เอ๋ย จง​กิน​หนังสือ​ม้วน​ที่​เรา​ให้​เจ้า ให้​มัน​ซึมซับ​เข้า​ไป​ทั่ว​ร่างกาย​ของ​เจ้า” และ​ข้าพเจ้า​ก็​กิน​หนังสือ​ม้วน​นั้น มัน​มี​รส​หวาน​ปาน​น้ำ​ผึ้ง​ใน​ปาก​ของ​ข้าพเจ้า

4และ​พระ​องค์​กล่าว​กับ​ข้าพเจ้า​ดังนี้ “บุตร​มนุษย์​เอ๋ย จง​ไป​ยัง​พงศ์​พันธุ์​อิสราเอล และ​บอก​พวก​เขา​ถึง​สิ่ง​ที่​เรา​พูด

5ด้วย​ว่า เจ้า​ไม่​ได้​ถูก​ส่ง​ไป​ยัง​ชน​ชาติ​ที่​ใช้​คำ​พูด​ของ​ชน​ต่าง​ชาติ​และ​ภาษา​ที่​ยาก แต่​จะ​ไป​ยัง​พงศ์​พันธุ์​อิสราเอล

6ไม่​ได้​ให้​ไป​ยัง​หลาย​ชน​ชาติ​ซึ่ง​ใช้​คำ​พูด​ของ​ชน​ต่าง​ชาติ​และ​ภาษา​ที่​ยาก จึง​จะ​ทำ​ให้​เจ้า​ไม่​เข้า​ใจ​ภาษา​ของ​เขา แต่​เรา​ได้​ส่ง​เจ้า​ไป​ยัง​ชน​ชาติ​เหล่า​นั้น พวก​เขา​ก็​ควร​จะ​ฟัง​เจ้า​อย่าง​แน่​นอน

7แต่​พงศ์​พันธุ์​อิสราเอล​จะ​ไม่​ต้อง​การ​ฟัง​เจ้า เพราะ​พวก​เขา​ไม่​ต้อง​การ​ฟัง​เรา เพราะ​พงศ์​พันธุ์​อิสราเอล​ทั้ง​ปวง​หัว​รั้น​และ​ใจ​ดื้อ​ด้าน

8ดู​เถิด เรา​ได้​ทำ​ให้​หน้า​ของ​เจ้า​ขมึงทึง​และ​หัว​รั้น​เหมือน​กับ​ที่​พวก​เขา​เป็น

9ให้​หน้า​ผาก​ของ​เจ้า​เป็น​อย่าง​หิน​แข็ง​ที่​สุด แข็ง​ยิ่ง​กว่า​หิน​คม จง​อย่า​กลัว​พวก​เขา หรือ​ตก​ใจ​กลัว​เมื่อ​เห็น​พวก​เขา เพราะ​พวก​เขา​เป็น​พงศ์​พันธุ์​ที่​ขัดขืน”

10ยิ่ง​กว่า​นั้น พระ​องค์​กล่าว​กับ​ข้าพเจ้า​ดังนี้ “บุตร​มนุษย์​เอ๋ย จง​รับ​ไว้​ใน​ใจ​เจ้า และ​ใช้​หู​รับ​ฟัง​ทุก​คำ​พูด​ที่​เรา​จะ​กล่าว​กับ​เจ้า

11และ​จง​ไป​ยัง​ชน​ร่วม​ชาติ​ของ​เจ้า​ซึ่ง​ลี้​ภัย​อยู่ และ​พูด​กับ​พวก​เขา​ว่า ‘พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​ผู้​ยิ่ง​ใหญ่​กล่าว​ดังนี้’ ไม่​ว่า​พวก​เขา​จะ​ฟัง​หรือ​ไม่​ยอม​ฟัง​ก็​ตาม”

12ครั้น​แล้ว พระ​วิญญาณ​ก็​ยก​ตัว​ข้าพเจ้า​ขึ้น ข้าพเจ้า​ได้ยิน​เสียง​ดัง​กระหึ่ม​ดั่ง​แผ่นดิน​ไหว​ที่​เบื้อง​หลัง​ว่า “ขอ​พระ​บารมี​ของ​พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​ได้​รับ​การ​สรรเสริญ​ใน​ที่​พระ​องค์​สถิต”

13เป็น​เสียง​ปีก​ของ​บรรดา​สิ่ง​มี​ชีวิต​สัมผัส​กัน และ​เป็น​เสียง​ล้อ​ที่​อยู่​ข้าง​ตัว และ​เป็น​เสียง​ดัง​กระหึ่ม

14พระ​วิญญาณ​พัด​ข้าพเจ้า​ขึ้น​และ​พา​ข้าพเจ้า​ไป จิต​วิญญาณ​ข้าพเจ้า​ฉุนเฉียว​และ​ไป​ด้วย​ความ​ขมขื่น มือ​อัน​มั่นคง​ของ​พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​สถิต​กับ​ข้าพเจ้า

15และ​ข้าพเจ้า​ก็​ไป​ยัง​บรรดา​ผู้​ลี้​ภัย​ที่​เทลอาบิบ พวก​เขา​อาศัย​อยู่​ใกล้​แม่น้ำ​เคบาร์ และ​ข้าพเจ้า​นั่ง​ใน​ท่าม​กลาง​พวก​เขา ข้าพเจ้า​นั่ง​ตก​ตะลึง​อยู่​ที่​นั่น​เป็น​เวลา 7 วัน

16หลัง​จาก 7 วัน​ผ่าน​ไป พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​กล่าว​กับ​ข้าพเจ้า​ดังนี้

17“บุตร​มนุษย์​เอ๋ย เรา​ได้​ให้​เจ้า​เป็น​ผู้​เฝ้า​ยาม​ของ​พงศ์​พันธุ์​อิสราเอล เมื่อ​ใด​ก็​ตาม​ที่​เจ้า​ได้ยิน​คำ​พูด​จาก​ปาก​ของ​เรา เจ้า​จะ​ต้อง​ตักเตือน​พวก​เขา​ให้​เรา

18ถ้า​เรา​พูด​กับ​คน​ชั่ว​ร้าย​ว่า ‘เจ้า​จะ​ต้อง​ตาย​อย่าง​แน่​นอน’ และ​ถ้า​เจ้า​ไม่​ให้​คำ​เตือน หรือ​พูด​ตักเตือน​คน​ชั่ว​ร้าย​ให้​ละ​จาก​วิถี​ทาง​ชั่ว​เพื่อ​รักษา​ชีวิต​ไว้ คน​ชั่ว​คน​นั้น​ก็​จะ​ตาย​เนื่อง​จาก​บาป​ของ​เขา แต่​เรา​จะ​ให้​ชีวิต​ของ​เขา​อยู่​ใน​ความ​รับ​ผิด​ชอบ​ของ​เจ้า

19แต่​ถ้า​เจ้า​เตือน​คน​ชั่ว​ร้าย และ​เขา​ไม่​หัน​ไป​จาก​ความ​ชั่ว​ร้าย​หรือ​จาก​วิถี​ทาง​ชั่ว เขา​จะ​ตาย​เนื่อง​จาก​บาป​ของ​เขา แต่​เจ้า​จะ​รักษา​จิต​วิญญาณ​ของ​เจ้า​ไว้​ได้

20และ​ใน​วิธี​เดียว​กัน​คือ ถ้า​ผู้​มี​ความ​ชอบ​ธรรม​หัน​ไป​จาก​ความ​ชอบ​ธรรม และ​ไร้​ความ​ยุติธรรม เรา​จะ​วาง​เครื่อง​กีด​ขวาง​กั้น​เขา เขา​ก็​จะ​ตาย เพราะ​เจ้า​ไม่​ได้​ตักเตือน​เขา เขา​จะ​ตาย​เพราะ​บาป​ของ​เขา และ​การ​กระทำ​อัน​ชอบ​ธรรม​ของ​เขา​ที่​เคย​ทำ​ไว้​ก็​จะ​ไม่​เป็น​ที่​ระลึก​ถึง แต่​ชีวิต​ของ​เขา​อยู่​ใน​ความ​รับ​ผิด​ชอบ​ของ​เจ้า

21แต่​ถ้า​เจ้า​เตือน​ผู้​ที่​มี​ความ​ชอบ​ธรรม​ผู้​นั้น​ไม่​ให้​กระทำ​บาป และ​เขา​ไม่​กระทำ​บาป เขา​จะ​มี​ชีวิต​อยู่​อย่าง​แน่​นอน เพราะ​เขา​รับ​คำ​เตือน และ​เจ้า​จะ​รักษา​จิต​วิญญาณ​ของ​เจ้า​ไว้​ได้”

22มือ​ของ​พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​สถิต​กับ​ข้าพเจ้า​ที่​นั่น และ​พระ​องค์​กล่าว​กับ​ข้าพเจ้า​ดังนี้ “จง​ลุก​ขึ้น และ​เข้า​ไป​ใน​หุบ​เขา และ​เรา​จะ​พูด​กับ​เจ้า​ที่​นั่น”

23ข้าพเจ้า​ลุก​ขึ้น และ​เข้า​ไป​ใน​หุบ​เขา ดู​เถิด พระ​บารมี​ของ​พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​อยู่​ที่​นั่น เหมือน​กับ​พระ​บารมี​ที่​ข้าพเจ้า​ได้​เห็น​แล้ว​ที่​ข้าง​แม่น้ำ​เคบาร์ และ​ข้าพเจ้า​ซบ​หน้า​ลง​กับ​พื้น

24แต่​พระ​วิญญาณ​ก็​เข้า​สู่​ตัว​ข้าพเจ้า ทำ​ให้​ข้าพเจ้า​ยืน​ขึ้น และ​พระ​องค์​กล่าว​กับ​ข้าพเจ้า​ดังนี้ “เจ้า​จง​ไป และ​อยู่​ใน​บ้าน​ของ​เจ้า​ตาม​ลำพัง

25ดู​เถิด บุตร​มนุษย์​เอ๋ย เจ้า​จะ​ถูก​เชือก​มัด​ตัว และ​เจ้า​จึง​ออก​ไป​อยู่​ท่าม​กลาง​ผู้​คน​ไม่​ได้

26และ​เรา​จะ​ทำ​ให้​ลิ้น​ของ​เจ้า​ติด​อยู่​กับ​เพดาน​ปาก เจ้า​จะ​เป็น​ใบ้​และ​พูด​ตักเตือน​ว่า​กล่าว​พวก​เขา​ไม่​ได้ แม้​ว่า​พวก​เขา​จะ​เป็น​พงศ์​พันธุ์​ที่​ขัดขืน

27แต่​เมื่อ​เรา​พูด​กับ​เจ้า เรา​จะ​เปิด​ปาก​เจ้า และ​เจ้า​จะ​พูด​กับ​พวก​เขา​ว่า ‘พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​ผู้​ยิ่ง​ใหญ่​กล่าว​ดังนี้’ ผู้​ที่​จะ​ฟัง ให้​เขา​ฟัง และ​ผู้​ที่​ไม่​ยอม​ฟัง ก็​ช่าง​เขา เพราะ​ว่า​พวก​เขา​เป็น​พงศ์​พันธุ์​ที่​ขัดขืน