1ใน​ช่วง​เวลา​ที่​บรรดา​ผู้​วินิจฉัย​ปกครอง​อยู่​นั้น ได้​เกิด​ความ​อด​อยาก​ใน​แผ่นดิน ชาย​ชาว​เมือง​เบธเลเฮม​ใน​แคว้น​ยูดาห์​ผู้​หนึ่ง​กับ​ภรรยา​และ​บุตร​ชาย 2 คน ไป​อาศัย​อยู่​ใน​ชนบท​ของ​โมอับ​ชั่ว​คราว

2ชาย​ผู้​นี้​ชื่อ​เอลีเมเลค ภรรยา​ชื่อ​นาโอมี บุตร​ชาย​ทั้ง​สอง​ชื่อ​มาห์โลน​และ​คิลิโอน พวก​เขา​เป็น​ชาว​เอฟราธาห์ มา​จาก​เมือง​เบธเลเฮม​ใน​แคว้น​ยูดาห์ เดิน​ทาง​ไป​ยัง​ชนบท​ของ​โมอับ​และ​อาศัย​อยู่​ที่​นั่น

3แต่​เอลีเมเลค​สามี​ของ​นาโอมี​สิ้น​ชีวิต นาง​จึง​อยู่​กับ​บุตร​ชาย 2 คน

4บุตร​ทั้ง​สอง​ได้​หญิง​ชาว​โมอับ​เป็น​ภรรยา คน​หนึ่ง​ชื่อ​โอร์ปาห์ อีก​คน​หนึ่ง​ชื่อ​รูธ พวก​เขา​อาศัย​อยู่​ที่​นั่น​ได้ 10 ปี

5แล้ว​ทั้ง​มาห์โลน​และ​คิลิโอน​ก็​สิ้น​ชีวิต ฉะนั้น​นาโอมี​จึง​มี​ชีวิต​อยู่​โดย​ปราศจาก​บุตร​ชาย​ทั้ง​สอง​คน​และ​สามี

6ครั้น​แล้ว​นาง​กับ​บุตร​สะใภ้​ก็​พร้อม​ที่​จะ​ไป​จาก​ชนบท​ของ​โมอับ เพราะ​ขณะ​ที่​อยู่​ใน​โมอับ​นาง​ได้​ข่าว​ว่า พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​ได้​มา​ช่วย​เหลือ​ชน​ชาติ​ของ​พระ​องค์​และ​ให้​พวก​เขา​มี​อาหาร​รับประทาน

7ดังนั้น​นาง​จึง​เดิน​ทาง​ไป​จาก​ที่​ที่​นาง​อยู่​พร้อม​กับ​บุตร​สะใภ้​ทั้ง​สอง เพื่อ​กลับ​ไป​ยัง​แผ่นดิน​ยูดาห์

8นาโอมี​พูด​กับ​บุตร​สะใภ้​ทั้ง​สอง​ว่า “ไป​เถิด เจ้า​ทั้ง​สอง​จง​กลับ​ไป​บ้าน​แม่​ของ​เจ้า​เอง ขอ​ให้​พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​มี​เมตตา​ต่อ​เจ้า ดัง​ที่​เจ้า​ได้​กระทำ​ต่อ​ผู้​ที่​ตาย​ไป​แล้ว​และ​ต่อ​ตัว​เรา​ด้วย

9ขอ​พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​โปรด​ให้​เจ้า​มีเหย้า​มีเรือน​อยู่​กับ​สามี​ของ​ตน​อย่าง​สุข​สบาย​เถิด” แล้ว​นาง​ก็​จูบ​แก้ม​ลา​บุตร​สะใภ้​ทั้ง​สอง และ​ต่าง​ก็​ส่ง​เสียง​ร้องไห้​กัน

10นาง​ทั้ง​สอง​พูด​กับ​นาโอมี​ว่า “พวก​เรา​ไม่​ไป เรา​จะ​กลับ​ไป​กับ​แม่ ไป​ยัง​ชน​ชาติ​ของ​แม่”

11แต่​นาโอมี​พูด​ว่า “ลูก​เอ๋ย กลับ​ไป​เถิด เจ้า​จะ​ไป​กับ​เรา​ทำไม เรา​ยัง​มี​ลูก​ชาย​ใน​ครรภ์​ให้​เป็น​สามี​ของ​เจ้า​อีก​หรือ

12ลูก​เอ๋ย กลับ​ไป​เถิด ไป​ตาม​ทาง​ของ​เจ้า เพราะ​เรา​แก่​เกิน​ไป​ที่​จะ​มี​สามี หาก​ว่า​เรา​จะ​คิด​ว่า​ยัง​มี​ความ​หวัง​สำหรับ​เรา​เอง แม้​ว่า​เรา​จะ​มี​สามี​ใน​คืน​นี้ จน​ให้​กำเนิด​ลูก​ชาย

13แล้ว​เจ้า​จะ​รอ​จน​พวก​เขา​เติบ​ใหญ่​หรือ พวก​เจ้า​จะ​ไม่​แต่งงาน​ใหม่​เพราะ​จะ​รอ​เขา​หรือ ไม่​หรอก ลูก​เอ๋ย เรา​ขมขื่น​มาก​กว่า​เจ้า​เสีย​อีก เพราะ​ว่า​พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​ได้​ลง​โทษ​เรา​แล้ว”

14แล้ว​บุตร​สะใภ้​ทั้ง​สอง​ก็​ส่ง​เสียง​ร้องไห้​อีก โอร์ปาห์​ก็​จูบ​ลา​แม่​สามี แต่​รูธ​ยัง​เกาะ​นาง​อยู่

15นาง​พูด​ว่า “ดู​สิ พี่​สะใภ้​ของ​เจ้า​กลับ​ไป​หา​ชน​ชาติ​ของ​เขา และ​หา​บรรดา​เทพ​เจ้า​ของ​เขา จง​กลับ​ไป​กับ​พี่​สะใภ้​ของ​เจ้า​เถิด”

16แต่​รูธ​พูด​ว่า “อย่า​รบเร้า​ให้​ลูก​ทิ้ง​แม่​ไป หรือ​ให้​ลูก​กลับ​บ้าน​ไป และ​ไม่​ให้​ลูก​ติดตาม​แม่​เลย เพราะ​ว่า​แม่​ไป​ที่​ไหน ลูก​ก็​จะ​ไป​ด้วย แม่​จะ​ค้าง​แรม​ที่​ไหน ลูก​ก็​จะ​ค้าง​แรม​ที่​นั่น​ด้วย ชน​ชาติ​ของ​แม่​จะ​เป็น​ชน​ชาติ​ของ​ลูก และ​พระ​เจ้า​ของ​แม่​ก็​จะ​เป็น​พระ​เจ้า​ของ​ลูก​ด้วย

17แม่​จะ​ตาย​ที่​ไหน ลูก​ก็​จะ​ตาย​ที่​นั่น และ​ลูก​จะ​ถูก​ฝัง​อยู่​ที่​นั่น ขอ​ให้​พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​กระทำ​ต่อ​ลูก และ​ให้​สาหัส​ยิ่ง​กว่า​ด้วย ถ้า​หาก​ว่า​มี​สิ่ง​ใด​ที่​ทำ​ให้​ลูก​ต้อง​พราก​ไป​จาก​แม่ ยกเว้น​ความ​ตาย​เท่า​นั้น”

18เมื่อ​นาโอมี​เห็น​ว่า​นาง​ตัดสิน​ใจ​แน่วแน่​แล้ว​ว่า​จะ​ไป​กับ​นาง นาง​จึง​ไม่​พูด​อะไร​อีก

19ดังนั้น สอง​คน​จึง​เดิน​ทาง​กัน​ต่อ​ไป​จน​มา​ถึง​เมือง​เบธเลเฮม เมื่อ​เข้า​ไป​ใน​เมือง​นั้น​แล้ว ทั้ง​เมือง​ก็​พา​กัน​แตกตื่น​เพราะ​หญิง​ทั้ง​สอง บรรดา​ผู้​หญิง​พูด​ว่า “นี่​นาโอมี​หรือ”

20นาง​ตอบ​พวก​เขา​ว่า “อย่า​เรียก​ฉัน​ว่า นาโอมี เลย แต่​เรียก​ฉัน​ว่า มารา เถิด เพราะ​ว่า​องค์​ผู้​กอปร​ด้วย​มหิทธานุภาพ1:20 คำ​ใน​ภาษา​ฮีบรู​คือ ชัดดัย​ได้​กระทำ​ต่อ​ฉัน​อย่าง​ขมขื่น​มาก1:20 นาโอมี ใน​ภาษา​ฮีบรู​มี​หมาย​ความ​ว่า ร่าเริง, มารา มี​ความ​หมาย​ว่า ขมขื่น

21เวลา​ฉัน​จาก​ที่​นี่​ไป ฉัน​มี​ทุก​อย่าง และ​พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​นำ​ฉัน​กลับ​มา​โดย​ไม่​มี​อะไร​เหลือ​เลย จะ​เรียก​ฉัน​ว่า นาโอมี​ทำไม ใน​เมื่อ​พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​ได้​ทำ​ให้​ฉัน​ต้อง​ทุกข์​ใจ และ​องค์​ผู้​กอปร​ด้วย​มหิทธานุภาพ​ได้​ทำ​ให้​ฉัน​ต้อง​พบ​กับ​สภาพ​ร้ายๆ เช่น​นี้”

22นาโอมี​กลับ​บ้าน​มา​พร้อม​กับ​รูธ​บุตร​สะใภ้​ชาว​โมอับ ทั้ง​สอง​กลับ​มา​จาก​ชนบท​ของ​โมอับ มา​ถึง​เบธเลเฮม​ใน​ต้น​ฤดู​เก็บ​เกี่ยว​ข้าว​บาร์เลย์